Herskip í Sundahöfn.

Ég er einn af þessum mönnum sem hef gaman af því að fara á bryggjurúnt og tek þá gjarnan myndavélina með og mynda skip og báta,enda áhugasamur um allt er viðkemur sjó og sjómensku.

Um daginn fór ég að vanda einn svona rúnt og byrjaði hérna í Grafarvoginum þar sem verið er að breyta gömlum fiskibát í sjóræningjafley, og er það þeir sem eru með skemmtigarðin hérna uppfrá sem standa að þessari framkvæmd,og eru þeir um leið að byggja eitthverskonar þorp við skipið,sennilega eitthvað sem tengist sjóránum,Mér finnst þetta gott framtak og verður spennandi fyrir barnafjölskyldur að koma þarna og skoða og væntanlega leika sér um borð og við skipið.

Siðan lá leið mín í Sundahöfn þar sem ég var búinn að sjá að herskip var þar við bryggju,og lék mér hugur að taka myndir af fleyinu og senda á Emil Pál sem er með skemmtilega heimasíðu um báta og fl.

Þarna á bryggjunni er girðing sem nær efti henni endilangri og ein 4 hlið á henni,er þetta tollgirðing og til að koma í veg fyrir að óviðkomandi komi of nærri skipunum sem liggja þarna og væntalega spara tollinum mikla leit um borð í skipum sem stoppa stutt,eða lengi.

Ég ók meðfram girðingunni og stoppaði til að virða fyrir mér skipið,sem var Bandarískt og laglegt svona tilsýndar,um borð voru nokkir áhafnarmeðlimir á dekkinu og virtust lítið hafa fyrir stafni.

Ég stoppaði bílinn og tók mynd af framenda skipsins og var að fara að taka aðra mynd þegar öryggisvörður frá Securitas stóð alt í einu við hliðina á bílnum og spurði mig hvað ég væri að gera þarna og hvort ég væri Íslendingur,ég varð hálf klumsa við og kvað já við að vera Íslendingur og að ég væri bara að sinna áhugamáli mínu og taka myndir,þá sagði vörðurinn mér að um leið og ég hefði stoppað bílinn hefði verið miðað á mig 2 byssum um borð í skipinu og yrði svo þar til ég væri farinn af bryggjunni,ja hvur andskotinn!! datt uppúr mér og horfði á vörðinn,ja þú sérð þá ekki segir hann en,trúðu mér þetta er satt,þeir vilja fá að vita hvað er í bílnum og telja að það geti stafað hættu af honum vegna þess að rúðurnar eru skyggðar,og það var haft samband frá skipinu um leið og þú stöðvaðir bílin og okkur gert að athuga malið.

Vörðurinn sem var í alla staði hinn almennilegasti og ekki með neina stæla spjallaði við mig smá stund og kom í ljós að hann var færeyskur að uppruna en verið lengi hér á landi,tjáði mér að venjulega krefðust bandarísku herskipin þess að það væri autt svæði í mílu radíus kring um skipin,en það væri bara ekki hægt að koma því við hér á landi,og eftir smá stund þegar vörðurinn hafði fullvissað sig um að ég ætlaði ekki að sprengja upp skipið eða skaða yfir höfuð neinn kvaddi hann og fór,en merkilegt nokk um leið og hann fór byrjuðuð áhafnarmeðlimir að veifa mér í kveðjuskini,en höfðu áður látið sem ég væri ekki sjánlegur.

Ég verð að viðurkenna að það fór um mig ónotahrollur við það að vita af því að það væri miðað á mig hlöðnum byssum af hermönnum skipsins,en ég lét það ekki stoppa mig og tók nokkrar myndir í viðbót og seig svo af stað í burt frá bryggjunni,en ónotatilfinnigin hvarf ekki fyrr en ég var komin vel í burt af svæðinu,og þegar ég ók burtu stóð tíkin mín við afturgluggann í bílnum og urraði og gelti að skipinu,ég er eiginlega alveg sammála henni í því máli

Ég var vel fyrir utan tollgirðinguna og engin merki sem sögðu til um að mér væri óheimilt að vera þarna eða stoppa bílinn,þannig að ég tel mig hafa á engann hátt hagað mér á neinn þann hátt sem mætti flokka sem ógnandi eða ögrandi og er einfaldlega ekki sáttur við svona hluti.

Ég fór aftur í dag niður í Sunda og sá að þar var komið annað skip en hitt farið og lék ég sama leikinn og síðast,renndi meðfram girðingunni og stoppaði á sama stað og í fyrra skiptið og tók myndir,en núna brá svo við að það voru ein 3 hlið opin og ekki nokkur sála sem veitti mér athygli og 

eini áhafnarmeðlimurinn sem ég sá var niðursokkinn í laptopp sem hann var með á afturdekkinu,enda skipið ekki frá USA     

 

 

Áfram með kappróðurinn.

Jæja þá er að halda áfram þar sem frá var horfið og setja fram hugmyndir um hvernig mér finnst að hefja mætti kappróður á venjulegum árabátum upp á hærra plan og koma þessari frábæru íþrótt á kortið um allt land.

Sjómannadagsnefndir um land allt hafa flestar yfir svona kappróðarbátum að ráða og má segja að bátarnir standi á þurru landi 11 og 1/2 mán engum til gangns og jafnvel grotna niður af hirðuleysi, á sama tíma keppast byggðarlög um að finna upp á eitthverju sem gæti lokkað ferðamenn og almenning á t.d. Danska daga,Færeyska viku,Síldarævintýrið á Sigló,Degi hafsins á Dalvík og þessi listi er langur,hvers vegna mætti ekki fá ungmennafélög,íþróttarfélög,bæjar og þorpsklíkur til að manna svo sem einn eða fl báta og hefja æfingar nú í feb,mars og stefna á keppni t.d á vestfjörðum í maí,norðurlandi í júni,austulandi í júlí,suðurlandi í ágúst og lokakeppni í eitthverju af stóru bæjarfélögum landsins.

Þessar keppnir mætti tengja við eitthverja af þeim uppákomum sem ég nefni hér að ofan og er ég handviss um að á 3-5 árum yrði þessi keppni hin mesta skemtun og mikið aðdráttarafl fyrir viðkomandi bæjarfélög og draga að ferðafólk og um leið klink í kassann,góða og fjölskylduvæna skemmtun þar sem að einfaldlega besta bátsáhöfnin vinnur í hverjum flokki fyrir sig og líkt og frændur okkar í Færeyjum gætum við borið bát með formanni í sigurgöngu inn á aðaltorg hvers staðar í sigurvímu.

Keppnisreglur í svona keppni eru ekki flóknar og mætti taka upp þær færeysku óbreyttar í öllum flokkunum og slípa þær svo til eftir því sem keppnini vex fiskur um hrygg,frændur okkar myndu með gleði rétta okkur hönd í þessu sem öðru og vera okkur innan handar í alla staði.

Núna er vakning um allt land er varðar hið gamla handbragð er varðar smíði á trébátum og er ekki seinna vænna að bjarga þessu forna smíðalagi sem smíði smábáta og áraskipa krefst og um leið og kappróður sem sport myndi vaxa yrði smíði og smíðarlag trébáta viðhaldið og gömul þekking verða almenn á ný,svo það er alveg sama hvernig á þetta er litið þetta er hreinn gróði allra þeirra sem að þessu kæmu, íþróttin myndi eflast,gamlat handbragð öðlast verðugan sess og endurnýjun,bæjarfélög fengju umfjöllun fyrir lítinn tilkostnað,bæjarbúar og aðrir sem reka verslanir og veitingastaði hagnast.

Eitt sem ég hef ekki fjallað um er að í þessu sporti er illa hægt að koma við bolabrögðum eða óheiðarlegri framkomu,vinningur byggist á æfingum,þreki,samhæfingu,bátalagi,sjólagi og dagsformi,ekki hægt að senda eitthvern út á völlin til tækla þenna eða hinn,eða taka þennan úr umferð eða blokkera,æfa,æfa og æfa,bátarnir yrðu að lúta ákveðnum reglum um smíðalag og lengd í hverjum flokki, árar yrðu að standast ákveðnar kröfur en samt væri nægt svigrúm til að þróa og bæta skip og árar til að gera keppnina um bátalag virkilega spennandi.

Ég skora hér með á Sjómannadagsráð,bæjar og sveitarfélög,íþróttarfélög,stéttarfélög og alla sem hugsanlega hafa vilja og hug til að gera eitthvað í þessu og koma þessari gömlu og göfugu íþrótt til vega og virðingar,allir þið sem lesið þetta blogg,ef þið þekkið eitthvern sem hugsanlega getur stuðlað að því að gera þetta að veruleika,endilega ýtið við honum og ef það dugar ekki sparkið í hann og ef það ekki virkar tékkið á hvort viðkomandi sé á lífi,í mörgum bæjarfélögum eru svo kallaðir menningarfulltrúar ýtið við þeim,komið þeim af stað,það er nægut tími til að byrja svona dæmi af alvöru í vor í Maí,endilega taka þessa hugmynd upp og koma henni áfram.

Kv Laugi

 

Kappróður

Ég var með góðan gest í síðustu viku frá Færeyjum og þegar hann sagði mér að færeyska sjónvarpið ætlaði að senda beint út frá kappróðrinum á Ólafsvöku græjaði ég flatskjáinn og tölvuna saman og svo með nýlagað kaffi í bollanum og koníak í staupinu settumst við niður og horfðum á útsendinguna,sem tókst í alla staði vel nema við misstum af keppni 10 manna bátana sem var víst sú mest spennandi í áraraðir,en sendingin frá Færeyjum fraus akkúrat er sú grein var að hefjast.

Keppni í kappróðri er þjóðaríþrótt Færeyinga og haldnar eru um 4 eða fl svo kallaðar stefnur og haldnar nokkurskonar útihátíðir samfara keppninni,og safna vinningsliðin stigum miðað við árangur í hverri keppni og svo er lokakeppnin haldin á Ólafsvöku,það er keppt í 6 manna,8 manna og 10 mannaförum bæði karla og kvenna oldboys og ungliða og eru engin takmörkun á fjölda í hverjum flokki og keppt í riðlum ef fl en 6 lið eru í hverjum flokki.

Bátarnir eru í sérflokki og hver og einn þeirra algjör listasmíð og skipasmiðirnir sem byggðu hvern og einn bát sannkallaðir listasmiðir,allir eru bátarnir byggðir úr sérvaldri eik eða furu og þarf viðurinn í hverri fjöl að liggja réttur svo styrkurinn sé sem mestur og efnið sem léttast,því átökin við róðurinn eru mikil,eins er með árarnar þær eru úr sérvöldu efni einnig,ég hef skoðað suma bátana sem eru allt að 40 ára að sögn og sumir jafnvel eldri og verð ég að segja að ástand þessara fleyja er ótrúlega flott og ég er þess viss að ef þeir Gunnar Marel afi og Gunnar Marel víkingaskipssmiður skoðuðu bátana yrðu þeir hrifnir af bæði laginu,handbragðinu og því hvernig bátarnir fara í sjó,en það er keppt í róðrinum þó að það sé svolítil alda og ágjöf.

Æfingar áhafna hefjast yfirleitt upp úr áramótum með þrekþjálfunum og á sjó um april og það er ekki allra að komast í áhafnir og fóstursonur minn sem var á svokölluðum Skopunarbát sagði mér að  sumir hafi ælt eftir æfingarnar og í keppni er algengt að sjá menn og konur gjörsamlega örmagna eftir átökin,en róður er eitthver sú íþróttargrein sem tekur mest út af líkamlegu þreki,lappir ,bak,kviður axlir og handleggir allt þetta verður að vera í toppformi ef árangur á að nást.

Í keppni er róið 1000m og það er ótrúlegt að sjá hvernig áhafnirnar ná saman á bestu bátunum,6,8,10 einstaklingar ná svo mikilli samhæfingu að svo virðist sem einn,áralagið ýmist stutt eða langt eftir því hvort verið er að taka sérstaklega á eða halda áunnu forskoti og síðustu 100-200 metrana þegar allt er lagt undir til að ná vinning þá er eins og bátarnir lyftist upp í átakinu og hraðinn vex ótrúlega tilkomu mikið að sjá kanske 2-3 báta vera keppa um fyrsta sæti og bara stefnisbreiddin skilur á milli báta.

Hvers vegna er ég að fjasa um þetta,jú ég sem fæddur og uppalin að mestu í eyjum vandist því frá æsku að fylgjast með kappróðri á Sjóamannadaginn og var mikið lagt upp úr þessum róðri og upp á vegg hérna hjá mér hangir mynd af áhöfn Vélstjóra í Eyjum að loknum róðri og vinning í 6 mannaförum,og man ég að þá var lögð mikil rækt við æfingar og bátana sem voru líkt og Færeysku listasmíði,þessi frábæra íþrótt hefur orðið í árana rás að hálfgerðu olbogabarni og lítið sem ekkert gert til að halda henni við eða efla,ég skoðaði bátana sem eru í gæslu í Nauthólsvík síðasta vor og mér datt ekki í hug annað það ætti að henda þessu plastrusli þannig var ástand þeirra,kjöljárn laust frá sumstaðar og brot í plastinu sumstaðar og í hreinskilni sagt hörmulegt ástand.

Ég ætla að halda áfram með þessar hugleiðingar í næsta bloggi og reyna að benda á hvað mér finnst að við ættum að gera í þessu máli. 

 

 

Vesturhöfnin að miðbakka.

Í gær laugardag gekk ég með tíkina mína um hafnarsvæðið frá Miðbakka út að því sem eitt sinn var Hraðfrystistöðin og Ellingsen.

Það sem áður var Daníelsslippur er nú malbikað plan og horfið allt sem minnti á skipasmíðar og viðhald gamla Gullborgin stendur í flæðamálinu fast upp við Bæjarútgerðarhúsið,og fúnar þar niður 

og við nánari skoðun er hún farin að gisna á síðum og botni og kjölurinn farin að merjast undan kubbunum sem hún stendur á.

Þar sem ég stóð og skoðaði bátinn þá komu upp í hugann myndir frá vertíðum þar sem þetta skip virkaði eitthvern vegin lifandi,sjómenn við vinnu á dekki ýmist í löndun,eða vinnu í trolli eða netum,ýmist nýkomið í land eða á leið í veiðitúr,notalegt að kíkja um borð í kaffi og spjall og ilmur af tjöru olíu og fiski,skipið nýskverað og málað og flott.Í dag er þetta að grottna niður og ekki útlit fyrir að það verði gert upp á næstunni,virkilega illa komið fyrir þessu glæsta skipi.

Aftan við Gullborgina á floti við bryggju þá sem að tilheyrir í dag Sjóminjasafninu Víkin liggja gamli Magni og fjær Óðin,Magni mun að ég held vera fyrsta stálskipið sem smíðað var hérlendis í Stálsmiðjunni og eftir áratuga þjónustu var honum lagt og stefndi í að hann færi í brotajárn,en var að lokum tekin upp í slippinn við Mýrargötu og þar var hann skveraður og málaður og gerður flottur en vélin í honum,sem er að ég held 1000 h Deutch(kann ekki að skrifa þetta vélarnafn í augnablikinu)mun vera ónýt og ekki hægt að laga nema með ærnum tilkostnaði að öðru leiti er Magni í toppstandi

Óðin sem liggur hinu megin við bryggjuna er í topp standi og væri hægt að gera siglingarkláran með stuttum fyrirvara.

Saga Óðins sem björgunar og varðskip er frá 1959 og hefur komið við sögu í mörgum frækilegum björgunum og skip og áhöfn bjargað mörgum mannslífum við ótrúlegar aðstæður en frægust mun vera björgunin undir Grænuhlíð,ég var á honum á Grímseyjarsundi þegar við björguðum áhöfninni af Þengli í gjörsamlega arfavitlausu veðri 1979,en þá nótt fórust 4 bátar aðrir en Þengill og áhafnirnar hurfu í hafið,sú nótt mun aldrei hverfa úr minningu minni né annarra sem leituðu og fjölskyldum þeirra er fórust,þá nótt sýndi Óðin og sannaði sjóhæfni sína og stjórnendur skipsins getu sína með frábæri sjómennsku og í þeim ólgusjó var settur út slöngubátur sem undir stjórn Sófusar bátsmans og Birgis 1 stýrimans sóttu áhöfn þengils og komu þeim um borð í Óðin heilum,sögu þessa skips þarf að skrá og geyma.

Hinum megin þar sem áður stóð Stálsmiðjan er nú plan og malbikaður vegur um svæðið,en Slippurinn er enn til staðar og eru báðir sleða í notkun og verður eitthvað áfram þar sem bankahrunið stöðvaði allar fyrirhugaðar framkvæmdir á svæðinu.

Þarna var nýlegur bátur í skveringu og málun og virkilega fallegur,en frekar stuttur með síðan botn og kjöl,ég held að þarna sé einn af Kínabátunum en er þó ekki viss.

En þetta er orðið algengt skipslag og trúlega eru þetta stöðugir bátar með gott lestarpláss og lokuðu aðgerðardekki,mér finnst þetta vera flottar línur í skipinu.

Ekki man ég í svipan hvað bryggjan heitir sem hvalbátarnir liggja við en þar virðist vera að færast líf í bryggjuvinnu,annars vegar Hvalbátarnir og hinu megin hvalaskoðunarbátarnir og er stöðugur straumur af túrhestum sem vilja skoða þessar miklu skepnur sem hvalirnir eru,eins að skoða Hval 6 og 7 þar sem þeir liggja hálf afskiptir og viðhaldslausir að sjá og mætti Hvala-Loftur eyða smá pening arðinum af Granda í að mála og hressa upp á útlit skipana.  

sem er til skammar,ekki síst fyrir þá sök að skrokkar skipana og vélar eru í góðu standi,en rafmagn og timburverk í íbúðum ónýtt eftir að hafa verið sökkt við bryggju af sea shepart samtökunum í skjóli nætur.

Þessi skip eru löngu orðnir safngripir og vélarnar í þeim sem eru gufuknúnar ,þarna er kopar og eir mikið notað og sveifarás og gangverk hrein völundarsmíð sem má alls ekki glatast og það að Hvalur 8 og 9 eru í fullkomnu lagi og notkun og þar með allur trissubúnaður sem er sérstaklega hannaður til að taka á móti og dempa átökin sem verða er hvalirnir eru skotnir,sem er flókin og mikill búnaður í lestum skipana,þetta má hreinlega ekki glatast eða þekkingin á notkun á hans.

Burtséð frá notkun skipana og hvalveiðar og skoðanir fólks á þeim þá verður að halda svoleiðis á málum að skipunum verði bjargað er notkun þeirra verður hætt,hvenær svo sem það verður.

 

Lengra út á bryggjunni lá einn af flottari línubátum á landinu nýkomin úr slipp og verið að gera kláran á veiða á ný en hann heitir Tjaldur og hefur reynst happaskip,og á endanum var annar bátur sömuleiðis ný skveraður og verið að gera kláran á sjó.

Hvalaskoðunarbátarnir lágu á móts við Hvalveiðabátana og þar á meðal gamla Eldingin sem Hafsteinn siglingarkappi lét smíða að mig minnir í Stálsmiðjunni í Garðabæ og lenti í alskyns vandræðum með smíðina vegna gjaldþrots skipasmiðjunnar,en hann hefur gefið út bók um það mál og saga þess báts mikil,eins er þar tvíbytna sem notuð er til skoðunar og gamalt nótaskip sem bækistöð og sýningar og veitingarsalur,svo er þessi líka flotta snekkja sem liggur við flotbryggjuna og er hægt að fá hana leigða í einka skoðunarferðir,annars er flotbryggjan oft forvitnilegur staður því þar liggja stundum skútur sem eru komnar langt að og sumar hverjar virkilega flottar.

Smábátarnir liggja svo snyrtilega frágengnir við hinar flotbryggjurnar og upp af þeim(bryggjunum)eru gömlu beituskúrarnir að öðlast nýtt líf og hefur Sægreifinn verið þar aðal drifjöðurin og núna eru þarna fiskbúð og antiksala þar sem alskyns dótarí tengt sjónum öðlast nýtt líf og ekki má gleyma Búllunni hans Tomma með sína hamborgara og franskar,eitt sinn var mynd af þessari búllu sem þá var kaffistofa á forsíðu Helgarpóssins sáluga undir fyrirsögninni "Náttúrulaust kaffihús" en það var vel sótt af starfsmönnum Slippsins og Stálsmiðjunar og voru menn ekki alltaf í sparifötunum í þeim heimsóknum,en það mun hafa farið í pirrurnar á blaðamanninum.

Svo komum við að gamla flóabátnum Baldri sem liggur niðurnjörvaður með sverum stál stögum og gegnir hlutverki veitingarstaðar en lítið eftir af honum sem minnir á skip,og svo er komið á Miðbakkann þar sem viðlegukanturinn er girtur af með 2 metra girðingum til þess að meina fólki aðgang,er annars vegar og hins vegar bílastæði og útisýning á sögu hafnarinnar. 

Eftir þessa göngu með tíkinni Bylgju þá var hún sett inn í bíl og ég labbaði yfir í gamla vöruskemmu Eimskips sem á sínum tíma var byggð sem hluti af veg sem liggja átti frá Skúlagötu ofaná Faxaskemmum Miðbakkaskemmu og áfram inn á Mýrarhúsagötu,þau plön döguðu upp í einni kreppunni,á efri hæðum skemmunnar á miðbakka er Tollstjóri með alla sína lögfræðinga sem gera menn og annan gjaldþrota í lange baner og hinum hæðunum skattmann sem dundar við sömu iðju og svo á jarðhæðinni er skransala sem kallast Kolaportið þar sem hægt er að fá drasl á fáránlega dýru verði og góða hluti fyrir nánast ekki neitt,en fisksalarnir þarna hafa fundið góða verðmerkingarvél og mér finnst bæði ódýrara og betra að versla mitt fiskmeti á Sundlaugarveginum og fá bæði betra verð og skemmtilegt spjall með,en svo inn í kaffistofuna í portinu þar má oft sjá Vestmannaeyjinga á milli kl 11 til 11,30 á laugardögum bæði brottflutta eyjamenn og eyjamenn í menningarreisu upp á þessa útey Vestmanneyjaklasans.

 

 

Hin ógurlegi Watson.

Ég sat eitt kvöldið fyrir skemstu og horfi á þátt á fjölvarpinu,þátturinn var um hið afrekum hlaðna andóf Sea Shepart samtakana á skipi sínu sem heitir Stewe Irving.

Þarna fannst mér ég hafa fundið fróðlegan þátt og athyglisverða afstöðu til hvalveiða,því eins og allir vita titlar Watson sig sem eina virka manninn gegn hvalveiðum og eins og kom fram í þættinum,allir aðrir eru bara með sýndarmensku.

Ég átti á engann hátt von á þeirri afspyrnu lélegu sjómennsku og sýndarmensku sem obinberaðist í þættinum og er hissa á að ekki skuli hafa orðið meiriháttar slys í þessari ferð,annað eins safn af egoistum og eiginhagsmunar seggjum líkt og er þarna um borð er vand fundið,alveg sama hvað fór úrskeiðis alltaf benntu menn hver á annann og ásakanir gengu á víxl og hinn ógurlegi kapteinn lokaði sig bara inni í klefa sínum.

Eitt dæmi,það átti að æfa sjósettningu á slöngubát og stjórnaði bátsmaður þeirri æfingu,farið var yfir tæki og tól bátsins og síðan valdir einstaklingar sem ættu að manna bátin í fyrstu sjósettningu,þarna voru fyrstu mistökin gerð,allir óvanir og fengu bara almenna lýsingu á því hvernig báturinn virkaði.

1 stýrimaður átti að halda við bóglínu bátsins og þar komu mistök no 2 hann hélt lauslega í spottann og var þvert af slöngubátnum í stað þess að færa sig og fram og festa línuna svo hann gæti örugglega haldið henni stífri og bátnum í sömu stefnu og skipið sigldi,báturinn var hífður út fyrir lunningu og fólkið fór um borð og svo var slakað,mistök no 3 og 4 mótorar bátsins voru ekki gangsettir áður en slakað var,þannig að hægt væri að beita þeim um leið og báturinn lenti í sjó,eins var krókurinn sem notaður var við hífinguna ekki sleppikrókur,þannig að ekki var hægt að húkka úr nema komin væri slaki á vírinn.mistök no 5 óvanur maður á krananum.

Slysið,um leið og báturinn snerti vatnið þá var hann eðlilega á sömu ferð og skipið og stefni bátsins vissi út frá siglingarstefnu c 15-20 gráður og um leið og í vatnið kom leitaði stefnið út og báturinn hallaðis á bakb og í stað þess að slaka vírnum hélt kranamaðurinn við og stýrimaðurinn sem hafði staðið þvert af bátnum með bóglínuna missti öll tök og bátnum hvolfdi og 4 manneskjur í hafið,að vísu í flotgöllum,tíminn sem leið frá því að báturinn snerti vatnið og séð var hvert stefndi þar til að Watson hin ógurlegi gaf skipun um að stöðva vélarnar var svo langur að fólkið í sjónum var komið vel aftur fyrir skip þegar hringt var á full stopp.

Ráðaleysið sem í hönd fór um hvernig ætti að bjarga fólkinu sem í millitíðinni var búið að skríða upp á  botn bátsins,var ótrúlegt 2 varabátar sem voru á dekkinu voru ógagfærir og þó nokkrar tilraunir með kastlínu voru gerðar og það var ekki fyrr en læknir skipsins skaut línu út í bátin með skotlinutæki að  björgun gat hafist,mest allann þann tíma stóð Watson úti á brúarvæng og horfði á án þess að aðhafast nokkuð,eða reyna að keyra skipið að fólkinu sem var í sjónum.

Ég sat gáttaður og horfði á þessar æfingar,áhöfn skips á leið í slikar aðgerðir sem þetta skip var að fara í þarf að vera virkilega vel þjálfuð og viðbúinn öllu,þarna var hver kollhúfan upp af annari og þeir sem áttu að stjórna óhæfir og aðgerðalausir.

Þetta var bara eitt af mörgum atriðum sem að úrskeiðis fóru í þeim þætti sem ég sá og er seinni þatturinn ósýndur.

Ég hafði ekki mikið álit á þessum samtökum og ekki lagaðist Það við þessi ósköp og rökin sem sett voru fram um aðgerðir þeirra gegn hvalveiðum fáránleg svo ekki sé meira sagt.

Nám á launum.

Ég hef stundum verið að furða mig á frelsi kjörinna fulltrúa til borgar og sveitastjórna,til að taka sig upp með familíu og flytja erlendis eða út á land til náms,nú er það ekki svo að ég sé á móti námi,síður en svo og vildi sjálfur hafa haft tök á að mennta mig,nei það sem vekur furðu mína að þessir fulltrúar eru á launum sem sveitar eða borgarfulltrúar og jafnframt eru kallaðir inn varafulltrúar til að gegna störfum námsmananna,= 2 laun fyrir sama verk.

Mér er sem ég sæi yfirmenn Ístaks eða Samherja eða eitthverra annarra slíkra samþykkja að maður sem búinn er að vinna hjá fyrirtækjunum c 6 mán af 4 ára samning,tíkynti þeim að hann væri að fara í nám og þeir gætu lagt launin inn á þennan reikning,og hann hefði mann sem gæti komið inn á meðan og laun hans færu annan reikning,hann kæmi svo að ári eða 2 og kláraði það sem eftir væri af samningnum.Andsk.....held ég að viðkomandi væri fljótur að fá fótinn í rassg...... með kveðju um að láta aldrei sjá sig aftur hjá fyrirtækinu.

Það er viðurkennt að eftir 10 ár í stafi hjá hinu opinbera geti starfsmenn sótt um 1 ár launalaust til starfa eða náms annarstaðar,kostnað af slíku verður starfsmaðurinn að greiða sjálfur,eini rétturinn sem hann hefur er að koma aftur í sama starf að ári liðnu.

Svona reglur gilda um alla nema þá sem fyrirtækin ákveða sjálf að senda í nám og greiða kostnað viða það með launum til viðkomandi að auki,Eflingarfólk getur fengið frí til að fara á námskeið til að afla sér frekari réttinda,og fagfélögin styrkja sína menn að hluta til.

En sveitar og borgarstjórnar fulltrúar(ég veit ekki með þingmenn)eru þeir einu sem geta farið nám að eigin vali á fullum launum,frá störfum sem þeir eru í kosningum búnir að sverja að vera sofandi og vakandi yfir og gæta hagsmuna kjósenda í hvívetna,6 mán seinna komnir í nám langt frá heimabyggð og varamaður komin inn í starfið sem átti að passa svo vel.Er nokkuð eðlilegt við þetta????????.

Þetta hafa fulltrúar "okkar" í öllum flokkum stundað og má nefna Gísla Martein og Ingibjörgu,mér finnst þetta vera algjört siðleysi og hreinlega skil ekki hvers vegna þetta er ekki bannað samkv starfsreglum um störf fulltrúa,en nei slíkar reglur eru ýmiskt ekki til eða hafa dagað upp í nefnd,enda sennilega óþarflega íþyngjandi að mati fulltrúana sem oftar en ekki eru dómarar í eigin málum og eru ekki taka almenning alvarlega nema á kosningadaginn,því þá skipta atkvæðin máli.

Ég held að til að fá leyfi til framboðs í sveitarstjórnar og alþingiskosningum.þyrftu delikventarnir að gangast undir sálfræði og hæfnismat,framkvæmt og samið af ópólitískum fræðingum, það væri þó alla vega viðleitni til að taka á þessum málum.

Svo eru það Þingmennirnir okkar,þeir fá ágætis þingfarakaup og önnur laun fyrir vinnu sína á þingi,sem er að þeirra mati bæði virkilega krefjandi starf og margir vinnutímar í viku hverri,varla tími til að sinna heimili og fjölskyldu,Hvernig í ósköpunum komast þeir þá upp með að sitja í sveitarstjórnum sem aðalfélagar og þiggja þar líka 100 % laun sem á sama hátt og þingfararkaup er reiknað út frá því að viðkomandi starf sé fullt starf.

Er þá ekki eitthvað að gefa eftir í vinnu á öðrum hvorum staðnum,ekki alveg verið að vinna 100% eins og greitt er fyrir??????,Sama held ég að gildi um stjórnarsetu í fyrirtækjum ýmiskonar sem fulltrúar "okkar" sitja í.

Ég held ég skilji ekki neitt af þessu stjórnmálasiðferði eins og það virkar hér á landi 

Kreppu umræðan.

Ég hef eins og flestir Íslendingar,fengið að kenna "útrásaræðinu"lánin hækka ásamt matvöru og öðru,í mér eins og öðrum svellur hugur og bræði vegna þess hvernig þessir menn og konur gátu hreinlega spilað með allt sem Íslenskt er,og sett okkur að lokum í skuldasúpu sem enn er ekki séð fyrir endann á  og enn hafa engvir gengist við að eiga ábyrgð á,hvorki stjórnmálamenn né útrásarflón.

Hjá mér er enginn vafi íhaldið og framsókn eiga þar stærstan hlut í gegnum helmingaskiptakerfið sitt,Björgúlfsfeðgar gegnum íhaldið og Ólafur og Finnur gegnum Framsókn,Íslandsbanki var "frjáls" og þar var hart barist,LÍ'U og íhaldið á móti Bónusfeðgum og fl.

Af hverju eigum við almúginn sem ekki sat við þessi gnægðarborð að borga veisluna,var það ekki Davíð sem sagði að "nú væri Íslenska ríkið laust við alla ábyrgð á bönkunum,þar sem þeir væru komnir í einkaeigu" ég er ekki sáttur við að þotu og þyrluliðið sem nánast er hvergi í eigin ábyrgð,heldur gegnum ehf og hf hefur sett okkur hin á hausinn,situr í velystingnum pragtulegum og sendir frá sér yfirlýsingar.

Núna eru átök um kvótann sem hefur verið átakabein síðan hann var settur,allt í einu urðu kvótakóngar til í að hindra kvótafærslu sem þeir höfðu áður barist fyrir að yrði sett á,allt í einu fara allir kvótaeigendur á hausinn ef afnámið verður að veruleika,núna viðurkenna þeir að kvótinn er í raun þjóðareign,þeir eigi bara einkarétt á að veiða hann,hann erfist eins og um eign sé að ræða og er ásteitingarsteinn í hjónaskilnaði,hann hafur verið leigður út og seldur og allt án þess að sjómenn eða landvinnufólk hafi haft nokkuð um það segja,sjómenn hafa verið þvingaðir til að taka þátt í bæði leigu og kaupum í gegnum hlutaskipti,leigu verð fyrir td óveiddan þorsk hefur farið upp yfir 250 kr kg sem runnið hefur í vasa kvótakóngana,kvóti verið seldur frá eða með skipum gegn loforðum að hann yrði nýttur áfram á sama stað,en verið fluttur burt áður en blekið er þornað.Sumstaðar standa fiskverkunarhúsin sem tómar skeljar,allar vélar og færibönd ásamt öðru lauslegu verið flutt burt,selt eða nýtt annarstaðar,byggðirnar standa eftir með um helming íbúa á atvinnuleysisbótum,hafnarmannvirki grotna niður og verkþekking glatast.

Er það ekki í raun hræsni og gróðahyggja sem ræður ferð í núverandi kerfi,kvótapeningar eru notaðir í ævintýralegar framkvæmdir í gegn um ehf eða hf og kóngarnir vaða um í miljörðum sem skringilega nokk eru fengnir með millifærslum á fisk sem jafnvel er ekki orðin að hrogni hvað þá síli,ef þetta eru ekki loftbólupeningar hvað þá ??????

Afnám kvótakerfisins í núverandi mynd á 20 árum ætti að gefa nægan tíma og ráðrúm til að leysa þau vandamál sem þarf og hafi kvótaeigendur ekki skuldsett óveiddan fiskinn svo svakalega og til svo langs tíma að þeim takist ekki að greiða upp eða breyta lánum,fá jafnvel lán út á bátana sjálfa,ætti þetta að vera nokkuð auðfarið,fyrning kvótans ætti að haldast í hendur við fyrningu lána og dæmið að ganga upp.

Annað af hverju láta kótamenn eins og að við afturköllun kvótans verði sjálfkrafa hætt að veiða fisk hér við land,af hverju ganga þeir út frá því sem gefnu að þeir geti ekki stundað veiðar áfram,hvorki síld né þorskur hverfi úr hafinu og með áframhaldandi heildarkvóta þar sem hæfileg leiga kvóta hvers og eins skips rennur í sjóði almennings,en ekki vasa fárra,ættum við að geta veitt fisk með hagnaði fyrir alla útgerðarmenn,sjómenn,fiskverkendur,verkafólk,byggðarlög og ríki,en ekki að það sé verið að spila póker með lífsbjörg þjóðarinnar.

Auðlindir í hafinu og botni þess eru og eiga að vera eigu þjóðarinnar ásamt öllum rétti á nýtingu þeirra,engvir einstaklingar eiga að geta eða komast upp með að sanka að sér einkarétti á nýtingu auðlindana eða veðsett.verðið á veiddum fiski ætti að standa vel undir öllum kostnaði við leigu til ríkisins og rekstri skips og skila nægu fé í vasa fyrrverandi kvótakónga til að viðhalda þeim og fjölskyldum þeirra og vel það.

Við Íslendingar eigum að lifa í sátt við landið okkar og nýta auðlindir þess til sjávar og sveita,líkt og bóndinn sem leggur sjálfan sig í lífshættu við að bjarga einu lambi en hikar ekki við að senda í sláturhús að hausti,en passar svo búpeninginn og velferð hans af öllum sínum mætti yfir veturinn,líkt er með landið við eigum að nýta gæði þess og auðlindir,við eigum að varast öfgar í hvora áttina sem þær beinast,til nýtingar eða verndar.Þjóðin þarf að lifa í landi þessu og af því,víst er að öfga-náttúruverndarsinnar koma ekki með raunhæfar lausnir á vandamálum og þeim er líkt og gróðahyggjufíklum alveg rennislétt sama um afkomu þjóðarinnar og ætti öllum sem upplifa núverandi kreppu að vera það ljóst.

Ísland er mitt og þitt og okkar að passa það í nútíð,fortíð og framtíð. 

Þetta er mín skoðun 

Íslenska tíkin mín Bylgja.

Ég er svo heppin að eiga Íslenska tík sem heitir Bylgja.

Þessi tík hefur verið mé dyggur félagi á ferðum mínum um landið,vetur ,sumar,vor og haust.Hún hefur setið við hlið mér í framsæti jeppans stolt og árvökul og með hundaglott á andlitinu horft framan í torfærur og og annað sem slíkar ferðir hafa uppá að bjóða,stundum lagst á sætið og stungið trýninu undir handlegginn á mér,eða sleikt hendur mínar,svona rétt til þess að láta mig vita af sér.

Hvernig hún komst í hendur mér er svolítið sérstakt og ferð hennar með mér og fjölskyldu minni verið ljúf og hlý og finnst mér hún eiga það fyllilega skilið að ég bloggi um hana.

Ég var í ferð sem hópferðabílstjóri og átti gistingu að Kaldbakskoti um kvöldið,þar var er við komum nýgotin tík sem heitir Táta og lágu hvolparnir í kassa í ganginum í íbúðarhúsinu,blindir og ósjálfbjarga og ég heillaðist samstundis af þeim,ég var samt ekkert að huga að því að fá mér hund en hef alla tíð haft sérstakar taugar til Íslenska hundsins og má það þakka hundinum Smala sem var á Hofsnesi í Öræfum,en þar var ég í sveit sem barn,ljúflyndi hans og hollusta er mér alltaf minnisstæð.

En hvað um það ,ég sat og spjallaði við vertinn um kvöldið á meðan hann var að grilla fyrir gestina um kvöldið og talið barst að hvolpunum og áhuga mínum á þeim og er við erum að tala um þetta kemur Táta og sest við fætur mér og leggur höfuð sitt á hné mér og þannig situr hún þar til að endingu við vertinn handsölum ákvörðun um að ég fái einn hvolp eftir 8 vikur,þá sleikti Táta hönd mína stóð upp og fór,og á tilsettum tíma kemur hvolpurinn til mín.Hún var lítil og falleg og eignaði sér heimilið með það sama með því að pissa á gólfið við útihurðina.

Kona mín var ekki par sátt við að fá hund inn á heimilið og vildi þennann Helv,,,, hund út og það strax,tíkin skipti sér ekkert af þessum skoðana skiptum okkar hjóna en fór að skoða sig um á nýja staðnum,við sátum við eldhúsborðið og ræddum þessi mál,ég og konan,þá kemur tíkin og leggur sig á gólfið og sofnar og í svefninum virðist sem hún sé hjá mömmu sinni og byrjar að sjúga ímyndaða spena og þar með féll konan algjörlega fyrir henni og tók hana upp og kelaði við hana,síðan hafa þær verið vinkonur.

Alla tíð hefur Bylgja haft sitt rúm á gólfinu við hjónarúm okkar og þar á hún skjól og griðastað,hún á það til að hoppa upp í rúmið okkar ef konan leggur sig á daginn eftir næturvakt og liggja á sænginni minni en alltaf eftir að konan er sofnuð,því hún má það ekki og veit það.

Í jeppanum á Bylgja framsætið og lætur það ekki eftir,skiptir þá engu hver á í hlut,hún bíður færis og áður en varir er hún komin í fangið á þeim sem vogar sér að setjast þar og gerir sig verulega þunga og heyrnarlausa ef henni er skipað að færa sig og fer heldur niður á gólf en afturí,þetta er hennar sæti.

Alltaf þegar við erum komin upp í óbyggðir og hún kemst út rekur hún upp gelt og hleypur um með gleðilátum yfir því að fá að vera laus og frjáls,hún eignar sér alla ferða félaga mína og ef þeir eru sjálfir með hund þá er hún fljót að láta hundana vita að hér er það hún sem ræður og fá þeir að finna fyrir því ef henni líkar ekki.

Vegna þess að hundar eru ekki velkomnir í skála hef ég brugðið á það ráð að búa um mig og tíkina í bilnum enda nóg pláss og finn ég oft á nóttinni er hún skríður undir svefnpoka minn til fóta og leggst þar,hlý og notaleg.

Alltaf er hún vinarleg og til í að leika sér við börn og er alveg sama hvernig þau hnoða hana eða hanga á henni,hún lætur sér það vel líka og ef leikurinn verður of mikill lætur hún sig hverfa undir bíl eða í fangið á mér.

Ég gæti endalaus haldið áfram og sagt af henni sögur og á efalaust eftir að koma með þær hér á Blogginu en hérna ættla ég að stoppa í bili.

Eins og er þá liggur hún undir stólnum hjá mér á meðan ég blogga þetta og heyrast værðalegar hrotur frá henni,en rétt áðan voru Krummi og hún að skiptast á skoðunum úti á bletti og fékk Krummi að heyra það á kjarnyrtu hundagjammi Íslensku í þokkabót og situr hann nú og nöldrar á næsta þaki.

Mikið skelfing er ég þakklátur fyrir að hafa Bylgju hjá mér og vona að hún auðgi líf mitt sem lengst.

PS,nafnið Bylgja setti konan mín á tíkina.   

Slagurinn um lúðuna.

Einn af þeim mörgu mönnum og konum sem ég hugsa oft til heima í Eyjum hét Sveinn Hjörleifsson,oftast kallaðu Svenni á Krissuni eða Svenni í Skálholti,Sveinn þessi sýndi mér karlalega hlýju og vinarþel og var ég oftast velkomin um borð hjá honum í Krissuna er hann var að landa eða vinna að skipi sínu,hann gat spurt mig svolítið hrannalega hvort ekki komin tími á að ég þældist fyrir öðrum smá,en þetta var allt eins og maður segir í nösunum á honum þó ég hafi vissulega oft á tíðum verið að þvælast fyrir um borð.

Sveinn tók það óstinnt upp ef eitthver áhafnarmeðlima hans atyrti mig eða á annann hátt  angraði strákinn,og taldi sig eiga allann rétt hvað það varðaði um borð í sínu skipi,ég komst seinna að því afhverju hann hafði mig svona undir sínum verndarvæn,hann var með í Súlnarskeri er faðir minn fórst,en sem flestir aðrir talaði aldrei um það slys þannig að næði eyrum mínum,Sveinn þessi átti systur og hún og maður hennar byggðu rétt hjá pabba,þessi systir Svenna bakaði hreint alveg svakalega góðar kökur og heimagerði ísinn hennar var topp tíu,og rataði ég oft inn í eldhús til hennar og fékk að bragða á krásunum,börnin hennar voru leikfélagar mínir og gat slegist upp á vinnskapin ef ég sótti um of í þeirra áhrifasvæði og lítil furða þeim sem til þekkja.

En hvað um það,þessi Sveinn hann átti sem fyrr segir bát sem hét Kristbjörg VE 70 og fiskaði vel enda sótti karlinn stíft og hlífði lítt sér eða öðrum og er  til flott mynd af honum og skipverjum að landa síl á Sigló úr Krissuni,mynd þessi er á síldarsafninu þar.

En á þessum árum þótti alveg sjálfsagt að gefa forvitnum bryggjurölturum í soðið er bátarnir komu að landi,og sem drengur frá 6 ára og fram að 10 ára sóttist ég svakalega mikið niður á bryggju og þekkti þar krók og kima,flesta báta þekkti ég á vélarhljóðinu eða ef ég sá masturtoppana vissi ég þá upp á mína tíu fingur hver vara að koma í land,og prufaði afi þetta marg oft og klikkaði ég sjaldnast enda verlaun í boði.Sveinn ásamt fl skipstjórum var ósínkur á að gefa mér í soðið og dró ég þennann feng minn sem oftast heim eða upp á Horn til afa og ömmu.

Eitt sinn kem ég niður á bryggju er Krissann var að landa og er ég fljótur að reka augun í heljar mikla lúðu sem lá á dekkinu,fékk ég strax mikla ágirnd á henni og spurðu hvort ég mætti ekki fá hana í soðið,nei kom þá frá eitthverjum á dekkinu,ég ættla mér hana og þar að auki er hún of stór fyrir þig,ég var nú ekki þekktur fyrir að gefast upp á fyrsta neiinu enda æft mig rækilega á afa og föður fólki mínu,hófst nú upp heljar mikið þref um fiskinn og neiið var óhagganlegt og var ég farin að örvænt um að nú myndi ég tapa,segir ekki Svenni þá,þú mátt eiga helv,,,,,, lúðuna ef þú getur borið hana einn heim á Búastaðarbraut án þess að fá hjálp,með þessu ættlað kallinn að stoppa mig af því hann taldi það það óvinnandi verk fyrir gutta eins og mig,enda fiskurinn ívið lengri en ég og í þyngra lagi.

Ég tók áskorunni og uppi á bryggju tók ég við gripnum og svo byrjaði atið,það var alveg sama hvað ég gerði hún var of þung og löng fyrir hendurnar á mér og mér allt að því að fallast hendur,þegar Svenni segir svona Laugi minn ég skal láta þig hafa nokrrar ýsur og gleymdu þessum lúðuskratta,hún er hvort eð er of stór fyrir þig.

Nei ekki aldeilis ég var búinn að hafa of mikið fyrir þessu,og eitthvern veginn skyldi mér takast það,og þá kom það ég lagðist á fjórar fætur og stakk hausnum undir tálknin á lúðunni greip með báðum höndum um löndunarmál og gat reist mig á fætur með lúðuna krækta yfir hausin og liggjandi niður eftir bakinu,og af því hún mátti ekki strjúkast við jörðu þá náði ég að smokka undir sporðin steinahanka og gat svo með tilfærinum náð að koma hankanum í hendurnar á mér og þar með var lúðan komin á loft.

Þarna stóð ég með lúðuhausin sem hettu á hausnum og kjálkabörðin sem eyrnaspeldi sitthvoru megin á andlitinu skrokkurinn lá niður eftir bakinu á mér og sporðurinn sveigður til hliðar og upp  þökk sé steinahankanum þannig að ég gat labbað,og hófst nú gangan,frá Básakersbryggju upp Heimagötuna og áfram alla leið upp á Búastaðarbraut,mikið andsk seig fiskurinn í og enga fékk ég hjálpina,einn úr áhöfnnini fylgdi mér eftir og passaði það,mér fannst leiðin alltaf vera lengri og lengri  og hausinn á mér seig alltaf lengra og lengra inn í fiskhausinn sem var mikið stærri en hausinn á mér og slorið var farið að seitla inn á bert bakið og fötin öll löðrandi í slori sem vænta mátti.

Hvað um það upp að anddirinu heima á Búastaðarbraut 1 komst ég með settum skilirðum og lúðan mín löglega eign,og út við girðingu stóðu nokkrir sem höfðu slegist í hópinn á leiðinni og haft gaman af tiltækinu,mér leið eins og ég hefði sigrað heiminn,en það hvarf fljótt því móðir mín var ekki par hrifinn af utganginum á mér og rak mig bak við hús og þar var mesta slorið smúlað úr fötunum með mig innanní,það var kalt og síðan rekin úr flíkunum og í bað  og svo rakleiðis í rúmmið,og þar mátti ég dúsa þar til stjúpi tók ákvörðun um refsingu.

Á lúðuna var aldrei minnst meir og leið mér eins og Emil í Kattholti sem er ekki alveg að skilja sumar refsingarnar sem honum eru settar.

En studdu seinna hitti ég Svenna á Krissunni og hann bauð mér um borð í kaffi og Sæmund(mjólkurkex) og svo klappaði hann mér á bakið og kallaði mig karl í krapinu sem ekki væri alveg fisjað saman,mikið skelfing hækkaði Svenni í mannvirðingarstiganum hjá mér við þetta,og ögn lagaðist sjálfsálit mitt  og refsingar stjúpa gleymdust nema rétt á meðan ég settist. 

Myndina af Krissuna á Tryggvi Sigurðsson VM     

Afi Gunnar á Horninu.

Ég var svo heppin að afi og amma á Horninu voru bæði á lífi og tiltölulega með góða starfsorku þrátt fyrir langa og erilsama starfsæfi,þannig að þegar pabbi fórst og stjúpi kom inn í líf mitt,þá átti ég alla tíð öruggt skjól hjá þeim.

Afi hann hafði átt nokra hrúta um ævina og man ég eftir 3 Sírak og Salomon og eftir þeirra dag kom Móri,allt sumarið voru hrútarnir úti í Bjarnarey og á veturnar voru þeir í fjárkofa sem var í bakgarðinum á Horninu,og þá eins og gefur að skilja þurfti að gefa og vatna þeim daglega og annaðist ég þessa hluti oft með afa (þvældist fyrir aðalega )Margt var spjallað þarna í kofanum og ef gamli var í góðu skapi,þá hafði hann gaman af að glettast við afasonin og kumraði í honum ef gletturnar virkuðu,eitt var að afi stundaði það að hnoða Móra og fá hann til að stanga á sér hnefana og átti gamli það til að fá mig til að hnoða og skríkti þegar ég æjaði er Móri stangaði til baka,svona strákur taktu á móti sagði afi.

Margar stundir áttum við hrútarnir og afi þarna í kofanum og samband afa við dýrin sérstakt og gott og mátti vel merkja þegar afi byrjaði að klabba þeim og klóra því þá hnubbuðu Sírak og Salomon hvorn annann og stöppuðu í gólfið til að komast að gamla.

Marga aðra hrúta hefur afi efalaust átt enda orðin aldraður þegar ég fæðist og margar voru gærurnar heima á Horninu og niðri á kontor í Slippinum og allar freka stórar og óklipptar,notaði hann gærurnar sem ábreiður ef hann lagði sig á daginn,hvort sem var heima eða niðri í Slipp,eins var hann með gæru á bílstjórasætinu í rússajeppanum að mig minnir.

Nú var afi mikill neftóbaksmaður og var ég alltaf jafn heillaður þegar ég sá tóbaksrönd sem náði frá hnúa vísifingurs og aftur á úllið og vel hlaðið upp sem vænsti varnargarður,þetta hvarf upp í nösina á kalli með tilheyrandi hljóðum og dæsi á eftir og var ekki laust við að afi væri smá tileygður á eftir,það kom fyrir að hann plataði mig til að prufa og ég vildi vera eins og afi og saug hressilega  upp í nefið nokkur korn,og það sem ég hnerraði,það ættlaði engann enda að taka og það fannst afa fyndið og hló mikinn,breytti það engu að amma Lauga skammaði kallinn á meðan hún huggaði mig og þurkaði tárin,2 tímum seinna var afi vís til að leika sama leikinn og ég að falla fyrir sama bragðinu,en alltaf gerði afi mér eitthvað gott til er ég hafði fallið í gildrurnar sem hann lagði fyrir mig.

En ef eitthver annar ættlaði að hrekkja mig á svipaðann hátt gat afi brugðist hinn versti við og verndaði mig fyrir hrekkjarsvíninu.

En aftur að gærunum,þessar gærur voru órakaðar og ullin á þeim þykk og mikil og þar sem afi var sem áður segir mikill neftóbaksmaður var töluvert af tóbaki sem féll í gærurnar og því sterk lykt af þeim og amma alltaf að viðra þetta með frekar litlum árangri,í hjónaherbergi gömlu hjónana var ottoman sem afi notaði til að leggja sig í á daginn og einn álíka á skrifstofuni,í þessum tveim beddum átti ég það öruggasta skjól sem til var í Eyjum,undir þessum gærum var mikil hlýja og öryggi og ef ég hafði tök á því að leita þangað ef tilveran var grá og hörð,sem hún var því miður mikið oftar en barn á aldrinum 6 til 10 ára á að þurfa að búa við,þá var þetta skjól það besta sem ég gat hugsað mér,og stundum kom ég inn á Horn til ömmu og beint inn í herbergi og undir gæruna hans afa og breyddi upp fyrir haus svo það sæist örugglega hvergi í mig,og lét amma mig í friði góða stund áður en hún kom og gáði hvort ekki væri allt í lagi með mig og var þá gjarnan kakóglas og kex með i förum,en lítið sagt.

Afi og Amma voru heimsins best fólk í minni tilveru og minnig þeirra lifir í minningarleiftrum líkum þessum sem ég hef skrifað hérna.