Íslenska tíkin mín Bylgja.

Ég er svo heppin að eiga Íslenska tík sem heitir Bylgja.

Þessi tík hefur verið mé dyggur félagi á ferðum mínum um landið,vetur ,sumar,vor og haust.Hún hefur setið við hlið mér í framsæti jeppans stolt og árvökul og með hundaglott á andlitinu horft framan í torfærur og og annað sem slíkar ferðir hafa uppá að bjóða,stundum lagst á sætið og stungið trýninu undir handlegginn á mér,eða sleikt hendur mínar,svona rétt til þess að láta mig vita af sér.

Hvernig hún komst í hendur mér er svolítið sérstakt og ferð hennar með mér og fjölskyldu minni verið ljúf og hlý og finnst mér hún eiga það fyllilega skilið að ég bloggi um hana.

Ég var í ferð sem hópferðabílstjóri og átti gistingu að Kaldbakskoti um kvöldið,þar var er við komum nýgotin tík sem heitir Táta og lágu hvolparnir í kassa í ganginum í íbúðarhúsinu,blindir og ósjálfbjarga og ég heillaðist samstundis af þeim,ég var samt ekkert að huga að því að fá mér hund en hef alla tíð haft sérstakar taugar til Íslenska hundsins og má það þakka hundinum Smala sem var á Hofsnesi í Öræfum,en þar var ég í sveit sem barn,ljúflyndi hans og hollusta er mér alltaf minnisstæð.

En hvað um það ,ég sat og spjallaði við vertinn um kvöldið á meðan hann var að grilla fyrir gestina um kvöldið og talið barst að hvolpunum og áhuga mínum á þeim og er við erum að tala um þetta kemur Táta og sest við fætur mér og leggur höfuð sitt á hné mér og þannig situr hún þar til að endingu við vertinn handsölum ákvörðun um að ég fái einn hvolp eftir 8 vikur,þá sleikti Táta hönd mína stóð upp og fór,og á tilsettum tíma kemur hvolpurinn til mín.Hún var lítil og falleg og eignaði sér heimilið með það sama með því að pissa á gólfið við útihurðina.

Kona mín var ekki par sátt við að fá hund inn á heimilið og vildi þennann Helv,,,, hund út og það strax,tíkin skipti sér ekkert af þessum skoðana skiptum okkar hjóna en fór að skoða sig um á nýja staðnum,við sátum við eldhúsborðið og ræddum þessi mál,ég og konan,þá kemur tíkin og leggur sig á gólfið og sofnar og í svefninum virðist sem hún sé hjá mömmu sinni og byrjar að sjúga ímyndaða spena og þar með féll konan algjörlega fyrir henni og tók hana upp og kelaði við hana,síðan hafa þær verið vinkonur.

Alla tíð hefur Bylgja haft sitt rúm á gólfinu við hjónarúm okkar og þar á hún skjól og griðastað,hún á það til að hoppa upp í rúmið okkar ef konan leggur sig á daginn eftir næturvakt og liggja á sænginni minni en alltaf eftir að konan er sofnuð,því hún má það ekki og veit það.

Í jeppanum á Bylgja framsætið og lætur það ekki eftir,skiptir þá engu hver á í hlut,hún bíður færis og áður en varir er hún komin í fangið á þeim sem vogar sér að setjast þar og gerir sig verulega þunga og heyrnarlausa ef henni er skipað að færa sig og fer heldur niður á gólf en afturí,þetta er hennar sæti.

Alltaf þegar við erum komin upp í óbyggðir og hún kemst út rekur hún upp gelt og hleypur um með gleðilátum yfir því að fá að vera laus og frjáls,hún eignar sér alla ferða félaga mína og ef þeir eru sjálfir með hund þá er hún fljót að láta hundana vita að hér er það hún sem ræður og fá þeir að finna fyrir því ef henni líkar ekki.

Vegna þess að hundar eru ekki velkomnir í skála hef ég brugðið á það ráð að búa um mig og tíkina í bilnum enda nóg pláss og finn ég oft á nóttinni er hún skríður undir svefnpoka minn til fóta og leggst þar,hlý og notaleg.

Alltaf er hún vinarleg og til í að leika sér við börn og er alveg sama hvernig þau hnoða hana eða hanga á henni,hún lætur sér það vel líka og ef leikurinn verður of mikill lætur hún sig hverfa undir bíl eða í fangið á mér.

Ég gæti endalaus haldið áfram og sagt af henni sögur og á efalaust eftir að koma með þær hér á Blogginu en hérna ættla ég að stoppa í bili.

Eins og er þá liggur hún undir stólnum hjá mér á meðan ég blogga þetta og heyrast værðalegar hrotur frá henni,en rétt áðan voru Krummi og hún að skiptast á skoðunum úti á bletti og fékk Krummi að heyra það á kjarnyrtu hundagjammi Íslensku í þokkabót og situr hann nú og nöldrar á næsta þaki.

Mikið skelfing er ég þakklátur fyrir að hafa Bylgju hjá mér og vona að hún auðgi líf mitt sem lengst.

PS,nafnið Bylgja setti konan mín á tíkina.   

Slagurinn um lúðuna.

Einn af þeim mörgu mönnum og konum sem ég hugsa oft til heima í Eyjum hét Sveinn Hjörleifsson,oftast kallaðu Svenni á Krissuni eða Svenni í Skálholti,Sveinn þessi sýndi mér karlalega hlýju og vinarþel og var ég oftast velkomin um borð hjá honum í Krissuna er hann var að landa eða vinna að skipi sínu,hann gat spurt mig svolítið hrannalega hvort ekki komin tími á að ég þældist fyrir öðrum smá,en þetta var allt eins og maður segir í nösunum á honum þó ég hafi vissulega oft á tíðum verið að þvælast fyrir um borð.

Sveinn tók það óstinnt upp ef eitthver áhafnarmeðlima hans atyrti mig eða á annann hátt  angraði strákinn,og taldi sig eiga allann rétt hvað það varðaði um borð í sínu skipi,ég komst seinna að því afhverju hann hafði mig svona undir sínum verndarvæn,hann var með í Súlnarskeri er faðir minn fórst,en sem flestir aðrir talaði aldrei um það slys þannig að næði eyrum mínum,Sveinn þessi átti systur og hún og maður hennar byggðu rétt hjá pabba,þessi systir Svenna bakaði hreint alveg svakalega góðar kökur og heimagerði ísinn hennar var topp tíu,og rataði ég oft inn í eldhús til hennar og fékk að bragða á krásunum,börnin hennar voru leikfélagar mínir og gat slegist upp á vinnskapin ef ég sótti um of í þeirra áhrifasvæði og lítil furða þeim sem til þekkja.

En hvað um það,þessi Sveinn hann átti sem fyrr segir bát sem hét Kristbjörg VE 70 og fiskaði vel enda sótti karlinn stíft og hlífði lítt sér eða öðrum og er  til flott mynd af honum og skipverjum að landa síl á Sigló úr Krissuni,mynd þessi er á síldarsafninu þar.

En á þessum árum þótti alveg sjálfsagt að gefa forvitnum bryggjurölturum í soðið er bátarnir komu að landi,og sem drengur frá 6 ára og fram að 10 ára sóttist ég svakalega mikið niður á bryggju og þekkti þar krók og kima,flesta báta þekkti ég á vélarhljóðinu eða ef ég sá masturtoppana vissi ég þá upp á mína tíu fingur hver vara að koma í land,og prufaði afi þetta marg oft og klikkaði ég sjaldnast enda verlaun í boði.Sveinn ásamt fl skipstjórum var ósínkur á að gefa mér í soðið og dró ég þennann feng minn sem oftast heim eða upp á Horn til afa og ömmu.

Eitt sinn kem ég niður á bryggju er Krissann var að landa og er ég fljótur að reka augun í heljar mikla lúðu sem lá á dekkinu,fékk ég strax mikla ágirnd á henni og spurðu hvort ég mætti ekki fá hana í soðið,nei kom þá frá eitthverjum á dekkinu,ég ættla mér hana og þar að auki er hún of stór fyrir þig,ég var nú ekki þekktur fyrir að gefast upp á fyrsta neiinu enda æft mig rækilega á afa og föður fólki mínu,hófst nú upp heljar mikið þref um fiskinn og neiið var óhagganlegt og var ég farin að örvænt um að nú myndi ég tapa,segir ekki Svenni þá,þú mátt eiga helv,,,,,, lúðuna ef þú getur borið hana einn heim á Búastaðarbraut án þess að fá hjálp,með þessu ættlað kallinn að stoppa mig af því hann taldi það það óvinnandi verk fyrir gutta eins og mig,enda fiskurinn ívið lengri en ég og í þyngra lagi.

Ég tók áskorunni og uppi á bryggju tók ég við gripnum og svo byrjaði atið,það var alveg sama hvað ég gerði hún var of þung og löng fyrir hendurnar á mér og mér allt að því að fallast hendur,þegar Svenni segir svona Laugi minn ég skal láta þig hafa nokrrar ýsur og gleymdu þessum lúðuskratta,hún er hvort eð er of stór fyrir þig.

Nei ekki aldeilis ég var búinn að hafa of mikið fyrir þessu,og eitthvern veginn skyldi mér takast það,og þá kom það ég lagðist á fjórar fætur og stakk hausnum undir tálknin á lúðunni greip með báðum höndum um löndunarmál og gat reist mig á fætur með lúðuna krækta yfir hausin og liggjandi niður eftir bakinu,og af því hún mátti ekki strjúkast við jörðu þá náði ég að smokka undir sporðin steinahanka og gat svo með tilfærinum náð að koma hankanum í hendurnar á mér og þar með var lúðan komin á loft.

Þarna stóð ég með lúðuhausin sem hettu á hausnum og kjálkabörðin sem eyrnaspeldi sitthvoru megin á andlitinu skrokkurinn lá niður eftir bakinu á mér og sporðurinn sveigður til hliðar og upp  þökk sé steinahankanum þannig að ég gat labbað,og hófst nú gangan,frá Básakersbryggju upp Heimagötuna og áfram alla leið upp á Búastaðarbraut,mikið andsk seig fiskurinn í og enga fékk ég hjálpina,einn úr áhöfnnini fylgdi mér eftir og passaði það,mér fannst leiðin alltaf vera lengri og lengri  og hausinn á mér seig alltaf lengra og lengra inn í fiskhausinn sem var mikið stærri en hausinn á mér og slorið var farið að seitla inn á bert bakið og fötin öll löðrandi í slori sem vænta mátti.

Hvað um það upp að anddirinu heima á Búastaðarbraut 1 komst ég með settum skilirðum og lúðan mín löglega eign,og út við girðingu stóðu nokkrir sem höfðu slegist í hópinn á leiðinni og haft gaman af tiltækinu,mér leið eins og ég hefði sigrað heiminn,en það hvarf fljótt því móðir mín var ekki par hrifinn af utganginum á mér og rak mig bak við hús og þar var mesta slorið smúlað úr fötunum með mig innanní,það var kalt og síðan rekin úr flíkunum og í bað  og svo rakleiðis í rúmmið,og þar mátti ég dúsa þar til stjúpi tók ákvörðun um refsingu.

Á lúðuna var aldrei minnst meir og leið mér eins og Emil í Kattholti sem er ekki alveg að skilja sumar refsingarnar sem honum eru settar.

En studdu seinna hitti ég Svenna á Krissunni og hann bauð mér um borð í kaffi og Sæmund(mjólkurkex) og svo klappaði hann mér á bakið og kallaði mig karl í krapinu sem ekki væri alveg fisjað saman,mikið skelfing hækkaði Svenni í mannvirðingarstiganum hjá mér við þetta,og ögn lagaðist sjálfsálit mitt  og refsingar stjúpa gleymdust nema rétt á meðan ég settist. 

Myndina af Krissuna á Tryggvi Sigurðsson VM     

Afi Gunnar á Horninu.

Ég var svo heppin að afi og amma á Horninu voru bæði á lífi og tiltölulega með góða starfsorku þrátt fyrir langa og erilsama starfsæfi,þannig að þegar pabbi fórst og stjúpi kom inn í líf mitt,þá átti ég alla tíð öruggt skjól hjá þeim.

Afi hann hafði átt nokra hrúta um ævina og man ég eftir 3 Sírak og Salomon og eftir þeirra dag kom Móri,allt sumarið voru hrútarnir úti í Bjarnarey og á veturnar voru þeir í fjárkofa sem var í bakgarðinum á Horninu,og þá eins og gefur að skilja þurfti að gefa og vatna þeim daglega og annaðist ég þessa hluti oft með afa (þvældist fyrir aðalega )Margt var spjallað þarna í kofanum og ef gamli var í góðu skapi,þá hafði hann gaman af að glettast við afasonin og kumraði í honum ef gletturnar virkuðu,eitt var að afi stundaði það að hnoða Móra og fá hann til að stanga á sér hnefana og átti gamli það til að fá mig til að hnoða og skríkti þegar ég æjaði er Móri stangaði til baka,svona strákur taktu á móti sagði afi.

Margar stundir áttum við hrútarnir og afi þarna í kofanum og samband afa við dýrin sérstakt og gott og mátti vel merkja þegar afi byrjaði að klabba þeim og klóra því þá hnubbuðu Sírak og Salomon hvorn annann og stöppuðu í gólfið til að komast að gamla.

Marga aðra hrúta hefur afi efalaust átt enda orðin aldraður þegar ég fæðist og margar voru gærurnar heima á Horninu og niðri á kontor í Slippinum og allar freka stórar og óklipptar,notaði hann gærurnar sem ábreiður ef hann lagði sig á daginn,hvort sem var heima eða niðri í Slipp,eins var hann með gæru á bílstjórasætinu í rússajeppanum að mig minnir.

Nú var afi mikill neftóbaksmaður og var ég alltaf jafn heillaður þegar ég sá tóbaksrönd sem náði frá hnúa vísifingurs og aftur á úllið og vel hlaðið upp sem vænsti varnargarður,þetta hvarf upp í nösina á kalli með tilheyrandi hljóðum og dæsi á eftir og var ekki laust við að afi væri smá tileygður á eftir,það kom fyrir að hann plataði mig til að prufa og ég vildi vera eins og afi og saug hressilega  upp í nefið nokkur korn,og það sem ég hnerraði,það ættlaði engann enda að taka og það fannst afa fyndið og hló mikinn,breytti það engu að amma Lauga skammaði kallinn á meðan hún huggaði mig og þurkaði tárin,2 tímum seinna var afi vís til að leika sama leikinn og ég að falla fyrir sama bragðinu,en alltaf gerði afi mér eitthvað gott til er ég hafði fallið í gildrurnar sem hann lagði fyrir mig.

En ef eitthver annar ættlaði að hrekkja mig á svipaðann hátt gat afi brugðist hinn versti við og verndaði mig fyrir hrekkjarsvíninu.

En aftur að gærunum,þessar gærur voru órakaðar og ullin á þeim þykk og mikil og þar sem afi var sem áður segir mikill neftóbaksmaður var töluvert af tóbaki sem féll í gærurnar og því sterk lykt af þeim og amma alltaf að viðra þetta með frekar litlum árangri,í hjónaherbergi gömlu hjónana var ottoman sem afi notaði til að leggja sig í á daginn og einn álíka á skrifstofuni,í þessum tveim beddum átti ég það öruggasta skjól sem til var í Eyjum,undir þessum gærum var mikil hlýja og öryggi og ef ég hafði tök á því að leita þangað ef tilveran var grá og hörð,sem hún var því miður mikið oftar en barn á aldrinum 6 til 10 ára á að þurfa að búa við,þá var þetta skjól það besta sem ég gat hugsað mér,og stundum kom ég inn á Horn til ömmu og beint inn í herbergi og undir gæruna hans afa og breyddi upp fyrir haus svo það sæist örugglega hvergi í mig,og lét amma mig í friði góða stund áður en hún kom og gáði hvort ekki væri allt í lagi með mig og var þá gjarnan kakóglas og kex með i förum,en lítið sagt.

Afi og Amma voru heimsins best fólk í minni tilveru og minnig þeirra lifir í minningarleiftrum líkum þessum sem ég hef skrifað hérna.

Nútíminn.

Ég hef verið nokkuð iðin við að lesa um sögu okkar Íslendinga,bæði er að ég er stoltur af því að vera Íslendingur og eins löngun til að fræðast um land mitt og þjóð.

Mér hefur fundist það fara saman að ferðast um landið,hálendið,láglendið,sjóinn og kynnast fólki,dýrum aðstæðum og veðrum.

Eitt hefur þó vakið athygli mína núna undanfarið og oft áður,og það er þegar fólk fætt eftir 75 sem virðist leggja allt aðra meiningu í fátækt og baráttu verkalýðsins,eins með meiningunni atvinnuveitandi.

Nú ættla ég mér ekki það að vera neinn vitringur í þessum málum,en þó finnst mér þessir hlutir hafa breyst til hins verra og vera öfgafyllri nú en áður,ég spyr td hvernig á fólk á þrítugsaldri að þekkja þann anda sem ríkti um 1960 af öðru en afspurn,fátækt var mikið meiri og alvarlegri þá en nú,alvarleg veikindi voru nánast dauðadómur,berklahælin full af fárveiku fólki,krabbi og hjartasjúkdómar lítt eða ekki læknalegt,áfengissýki óþekkt fólk var bara fyllibytta eða helgarbytta eða engin bytta.

Á þessum tíma þótti sjálfsagt að fara á vertíð og vinna þar frá sér allt vit,frá kl 07 á morgnanna og fram til kl 22-3 á kvöldin og þeir sem ekki vildu vinna svona voru álitnir eitthvað verri og letingjar,sjómenn á vertíðum voru upp á náð og miskun skipstjóra sem oft á tíðum sóttu í snarvittlausum veðrum,mönnum var skamtaður aur eftir duttlungum útgerðarmanna og svo var ekkert fiskirí í jan,feb og fram í mars og landburður fram í lok apríl,en þar sem engin trygging var til staðar þá urðu menn að sæta því að aflaleysið í byrjun vertíðar át upp kaupið í uppgripatíðinni og vertíðarlaunin því léleg þrátt fyrir mikla vinnu og vökur,kusu því margir að vinna í landi og fá tímakaup+bónus.

Á þessum tíma voru það verkalýðsfélögin sem stóðu dyggann vörð um kjörin og formenn þeirra í nánu og beinu sambandi við félagsmenn sína og gripu inn í strax ef brotið var á gerðum samningum, Eins má segja að lenskan meðal atvinnurekenda almennt var sú að standa við gerða samninga og létu það ekki spyrjast út að þeir væru að brjóta þá eða svíkja,hvað þa´að eins og nú er leitast við að teigja samningana eins langt og hægt er inn á gráu svæðin og túlka allt öðruvísi en samkomulag er um við samningsborðið.

Á þessum tíma voru enn til útikamrar á heimilum og eingöngu kalt vatn,kanske olíukabyssur og því kalt og rakt í mörgum húsum,heima í eyjum drukkum við brunnvatn sem safnað var af þakinu og ekki það heilbrigðasta,hjá sumum fjölskyldum var lítið um aura til að kaupa klæði fyrir og algengt að sjá fólk í stagbættum fötum,yngri systkini notuðu föt af eldri syskinum eða saumað var uppúr gömlum fötum jafnvel gluggatjöldum.

Læknar margir hverjir sem best þekktu til aðstæðna "gleymdu" að rukka um kostnað vegna vitjunnar og jafnvel lögðu út fyrir meðölum sjálfir,eins Ljósmæður ég held að ansi oft hafi laun þeirra ekki verið í samræmi við vinnutímann.

Svona er hægt að halda lengi áfram þessum lýsingum og má td lesa blogg eftir Mattías Sveinsson um uppboð á sveitarómögum á Eyrarbakka ásamt öðrum samtímalýsingum.

Svo hvers vegna er ég þá að bulla þetta um þessi kjör,jú fyrir því er ástæða og mjög góð að mínu mati.

Undanfarið á blogginu má lesa fullyrðingar sem eru í raun svo sláandi og í raun lítilsvirðingin svo gengdarlaus fyrir málefnum og málstað að með ólíkindum er að lesa,félaghyggjufólk sem vill verja þessi kjör sem vernda fólk fyrir niðurskurði á heilbrigðiskerfinu,námskerfinu og yfirleitt lifskjörum,nóg er samt tekið af fólki til að borga útrásarpólitíkina sem rekin var hér af mikilli ákefð,ég er td ekki sáttur við að borga skuldir sem ég á engann hátt get talist ábyrgur fyrir að hafa skapað,ekki einu sinni með því að kjósa íhaldið,því hætti ég er Davíð nokkur komst til valda og hef skilað auðu síðan.

Virðing fyrir fólki og kjörum þess er fótum troðin í þeim eina tilgangi að koma sér og sínum að,menn sem aldrei hafa fundið fyrir vosbúð og kulda eða fátækt gera lítið úr þörfum þeirra sem þurfa á fríri læknisþjónustu að halda,við sem erum svo heppin að geta staðið í skilum með okkar þessa dagana ættum að gæta hófs í alhæfingum,og hverjum einasta Íslending ber skylda til að standa vörð um heilbrigðiskerfið okkar.Alþingismenn hafa látið hafa eftir sér obinberlega að ellilífeyrirþegar og öryrkjar hafi ekkert við hærri styrk að gera þeir annaðhvort drekki það út eða eyði bara í vitleysu,og þeirsem standi í röð og bíði eftir því að fá mat hjá mæðrarstyrksnefnd,séu bara að sníkja ókeypis mat.

Svona þenkjandi menn hafa ekkert að gera á Alþingi,en eru þar samt og þrýsta á með skoðanir sínar

Við verðum að tryggja að auðlindir þjóðarinnar séu í raun hennar en ekki örfárra,við þurfum einnig að gera okkur grein fyrir því að við verðum að lifa á gæðum landsins og kostum,hvort sem það eru virkjanir eða annað,landið okkar er dullungafullt og eitt eldgos getur þurkað út heilu byggðarlögin og lagt í rúst öll okkar verk og er ekki svo langt síðan síðast 1973.

Við megum ekki hlust á menn sem telja langrækni og hefnigirni til mannkosta,jafnvel þó þeir hafi ráðið landinu ljóst og leynt í árartugi,við þurfum að virkja alþýðu manna til að koma að kostningaborðinu og velja flokk eða skila auðu,mér finnst hins vegar enginn stjórnmálamaður eigi að fá sæti á alþingi nema vera búinn að skrifa undir það að viðkomandi taki ábyrgð á verkum sínum og flokks síns,og axli þá ábyrgð ef til kemur,ekki eins og nú þar sem enginn við taka ábyrgð á neinu en telja alla aðra bera ábyrgðina.  

Með þessu er ég ekki að segja það vera eingöngu vonda menn innann Sjálfstæðisflokksins og góða i hinum,nei alls ekki margir sjálfstæðismenn eru mannkostafók sem er heilsteypt og hreinlynt,eins á við um aðra menn og konur í öðrum flokkum,en líkt og með skemda eplið í tunnuni þá hafa þeir hinir sem ættu í raun að fara í íhugun upp á fjall í Tíbet eða eitthverstaðar of mikil völd og skemma út frá sér,hvar sem í flokki þeir eru

Strætó ekur aftaná almannatengil.

Þessi fyrirsögn var á Vísir .is í gærkveldi,og var skreytt með myndum af Ómari Valdimarssyni fyrrverandi almannatengli Imprecilo við Kárahnjúka,og sem slíkur þjálfaður í að segja frá atburðum og atvikum þannig að henti fyritækinu sem best??.

Hann samkv fréttinni er alsaklaus af þessum árekstri og allt Strætó að kenna,undir það taka eitthverjar stelpur sem blaðamaðurinn vitnar í og votta um glæfralegann akstur vagnstjórans,Lögreglan lætur ekki hafa neitt eftir sér né heldur vagnstjórinn.

Áreksturinn er við innkeyrslu að Strætóskýli og var vagninn að beygja inn á stoppistöðina er áreksturinn verður,og fyrir mildi örlaganna er blaðamaður kominn með það sama til að mynda og segja sögu almannatengilsis.

Mín skoðun er svolítið önnur en kemur fram í fréttinni,?

Leið 3 er mjög þröngt skorin stakkurinn tímalega séð og verður vagnstjórinn að halda áfram til þess að halda sér innann tímamarka og næst það iðulega ekki.

Nú er það starfið að aka inn á hverja þá stoppistöð sem tilheyra leiðinni og taka upp farþega og láta út,menn aka misjafnlega mjúkt og sumir mjög harkalega án þess að aka óvarlega á nokkurn hátt,hjá öðrum verður þú varla var við aksturinn,þetta með stoppistöðvarnar er svolítið viðkvæmt og virðast margir bílstjórar haldnir þeirri meinloku að halda Strætó inni á stoppistöðinni og gefa vel í til þess að hleypa vagninum ekki út á götu,sem er í raun refsivert athæfi og sektin við því allt að 10þús kr.

Aðrir upplifa það að vagnin sé að svína sér út í umferðina og renna sér fram með vagninum og snöggbeyja fyrir hann og flauta og hægja ferðina fyrr framan vagnin,og ef vagnstjórinn flautar á móti eiga menn það til að snarstöðva fyrirvarlaust og ef vagnstjórinn er ekki viðbúinn lendir vagninn aftaná bíl þess sem ég vil meina að sé hinn raunverulegi brotamaður,sem brýtur lög með að hindra akstur almenningsvagns út af biðstöð,ekur mjög óvarlega framfyrir vagninn,og snarstöðvar án nokkurar ástæðu annarar en að sýna vagnstjóranum og þá farþegum vagnsins algjört tilitsleysi.

Myndir af staðnum staðfesta þessa skoðun mína,árekstrahornið er hægra afturhorn "fjölmiðlatengilsins"og vinstr framhorn vagnsins sem er samkv þessu að beygja inn á stoppistöð og þar með að hægja ferð

Hversu mikill kunningskapur er á milli blaðamans og fulltrúansveit ég ekkert um en frásögn blaðamansins er engann vegin hlutlaus,Þvert á móti gerir blaðasnápurinn sitt til að gera vagnstjorann sem tortryggilegastan.

Ég hlustaði á það er vagnstjórinn kallaði í lögreglu og eins er hann lýsti í stuttu máli hvað gerðist í talstöðinni,ég tek það sérstaklega fram að ég og vagnstjórinn þekkjumst lítið sem ekkert.En mikð finnst mér þessi atburðarrás líklegri en sú sem blaði lýsir svo fjálglega.

 Áreksturinn var7 april og var kominn á netið með það sama

 

Seinni hluti göngu um miðbæinn.

Við hjónin ásamt Bylgju gengum áfram upp Skólavörðustíg og stefndum að húsnæði því sem hýst hafði leyfarnar af Fataverslun Andrésar,en þar eru nú kaffistofa á efri hæð og til Leigu skilti í glugga á neðri hæð.

Mér fannst Stígurinn ekki hafa breyst svo mikið í gegnum árin,húsin flest þau sömu en annað hlutverk,við snérum við og fórum niður á Klapparstíg og stefndum niður á sjó,efst á horni Klapparstígs og Grettisgötu var maður að leggja bifreið sinni,alveg á horninu þeim megin sem engin bílastæði eru,bifreiðinni var lagt hálfri upp á gangstétt og hálfri út á götu og hafði þar með truflandi umferð annara bifreiða um Klapparstíginn og fólk með barnavagna komst ekki gangstéttina.

Út snaraðist maður um 40tugt og með gsm síma við eyra sér og þurfti mikið að tala,ég fór að þusa um asna sem ekki virtu rétt annara og leggðu bifreiðum sínum eins og asnar,þar sem þeim hentaði án tillits til nokkurs annars en eigin þarfa,ég talaði hátt og gekk af ásettu ráði við hlið mansins sem lét mig og mitt raus ekki trufla sig á nokkurn hátt einna helst að hann liti við er tíkin sagði sína skoðun sem hljómaði líkt og áður Woff urr Woff,en hún meinti greinlega,eigum við ekki að sækja lögguna,það eru tveir í Bankastræti.

Maðurinn hvarf inn í húsnæði það sem eitt sinn hýsti verslunina Hamborg en var að sjá tómt,og ekki veit ég hvort bíllinn stendur enn á horninu.

Áfram héldum við og læddumst yfir Laugarvegin og niður á Lindargötu með viðkomu á Veghúsastíg og þar fór maður að sjá breytingar á götu myndinni og er komið var á Lindargötuna var nánast ekkert eftir af gömlu götumyndinni til austurs,bara stál og steinsteypa 16-18 hæðir upp í loft,og á ,meðan við gengum Lindargötu í átt að höfninni rifjaðist þáttur með Jökli Jakopsyni upp sem kallaður var gatan mín og hafði Jökull gengið þessa götu með manni sem bjó lungann úr sínu lífi þar,í frásögn mansins öðlaðist gatan líf í huga mér og ég rifjaði upp í gönguferðinni upp það sem gamli hafði sagt og svei mér ef ég kannaðist ekki við nokkur hús í vesturenda götunar og þar með tengingu við söguna,tenging sem auraöflin vilja greinilega gera allt til að slíta.

Svo restina af göngunni niður á höfn sagði ég konu minni frá Sænska,Kolakrananum,portinu og bröggunum hjá Eimskip,og Togaraafgreiðslunni,en viðmælandi Jökuls hafði starfað alla sína æfi á þeim stað.

Ég sagði einnig frá því að þegar Tollhúsið var byggt og skemma Eimskips var gert ráð fyrir að Geirsgatan sem köllum færi í loftið og lægi eftir þökum þessara húsa frá Skúlagötu og vestur á Granda,en af þessu varð aldrei eins og allir vita og mikil brú byggð upp á Tollhúsið svo hægt væri að nota þakið sem bílastæði,og má segja þetta sorglegt dæmi um heimskulega notkun pólitíkusa á aurum almennings og algert virðingarleysi,nú síðast átti á leggja sömu götu ofaní jörðu í göng,sömu leið og átti að aka í loftsölum áður,en hvað um það.

Með þessu lauk göngu okkar konunnar að ógleymdri tíkinni Bylgju.

Göngutúr um miðbæinn.

Við hjónin ákváðum um dagin að fá okkur göngutúr um miðbæ Rvk enda langt síðan síðast,að sjálfsögðu tókum við Íslensku tíkina Bylgju með á slíka ævintýraferð,enda fer tíkin allar ferðir sem ég fer nema í vinnuna.

Ég lagði bílnum þar sem brúin uppá Tollstöðvarhúsið var áður og borgaði í stöðumælinn og þá var bara að labba af stað.

Við gengum niður Austurstrætið og beygðum inn á Austurvöll,þar mættum við pari sem leit út fyrir að vera nýbúið með Þjóðhátíðina og hana langa,hann með glóðarauga á báðum og nef sem virtist hafa lent í árekstri við hnefa,fötin voru litskrúðug og höfðu auðsjaánlega lennt í ýmsu.Daman var öllu settlegri ef þannig má tala um hana,en ekki mikið en laus var hún við glóðaraugu og nefið nokkuð beint,þarna voru á ferðinni par sem nokkrum sinnum hefur ratað í fréttir sjónvarpsstöðva,og þá aðalega vegna vals á gististöðum og lífernis sem virðist liggja þvert á skoðanir manna um eðlilegt líf.

En hvað um það,daman heilsaði mér og þakkaði mér fyrir síðast,og konan mín spurði af bragði hvaðan ég þekkti þetta lið,ja hún ferðaðist oft með Strætó gall í mér og ég lánaði henni stundum fyrir farinu,já hnussaði í minni allir ferðast með Strætó???

Áfram héldum við röltinu og nálguðumst Þinghús okkar Íslendinga og þar vað annað par á vegi okkar hjóna,að vísu öllu betra ástand virtist á fötum þessa pars heldur en hinu,og er nær dró á milli okkar sá ég að þarna var Borgarstjóri vor og með allann Framsóknarmeirihlutann með sér,sá var við nánari skoðun laus við glóðaraugu og nefið nokkuð heillegt,allavega ef miðað er við hið fyrra par sem við mættum,Borgarstjórinn og Framsókn gengu rösklega í átt að Ráðhúsinu eflaust til fundar við fyrrverandi meirihluta Sjálfstæðismanna,en sá mun víst ekki vera sáttu við að vera fyrr verandi eitt né annað og finnur galla á Framsókn í tíma og ótíma.

Fyrir utan Alþingi á gangstéttinni stóðu einar þrjá glæsibifreiðar svartar og gljáandi,frú mín spurði eftir nokkrar vangaveltur hvort það gæti virkilega verið að Útrásarvíkingarnir séu komnir á þing og hver hefði eiginlega kosið þá,ég leiðrétti frúnna og sagði að þetta væru ráðherrabílarnir og þeim væri efalaust lagt upp á gangstétt ef Búsáhaldabyltingin byrjaði aftur þá væru ráðherrarnir nógu fljótir að forða sér,flott að vera ráðherra sagði mín.

Áfram gengum við og vorum komin í Bankastrætið á leið upp á Skólavörðuholtið,ofarlega í brekkunni mætum við tveim Lagana vörðum,greinilega á eftirlitsferð gangandi,ég hugsaði með mér helv,,er það gott að ég tók með mér hundpassann,þeir fara örugglega að gera eitthvað múður út af tíkinni minni sem labbaði prúð við hlið mér,Nei ekki aldeilis,,,,,, þeir létu sem ég og tíkin værum bara ekki til og vitu okkur ekki viðlits,mér létti all verulega þegar þeir voru komnir framhjá okkkur,þá rykkir tíkin allt í einu í ólina sína og það allfast,ég snéri mér við og það passaði hún var við hlið þeirra sem ég vildi forðast og komin í keng af rembingi og skilaði stórri dellu á gangstéttina urraði og hristi sig og settist svo niður við hliðina á mér auðsjáanlega mikið létt.

Fyrir framan andlit mitt birtist andlit annars Lögreglumansins og var ákveðnisvipur á því,þá heyrist í konu minni,Ahhh þetta er allt í lagi ég er með kúkapoka og með það hvarf kúkur hundsins ofaní svartan hundapoka og andlitið fyrir framan mig missti augnablik ákveðnina en svo lagaðist það og vörðurinn sagði,þú veist að þú ert að nálgast Laugarvegin,,jájá gall í mér ég ættla Skólavörðustígin,Já þú veist af því kom ákveðið frá verðinum,,,,,,,Já já ég veit allt um það gall aftur í mér,.Gott hnussaði vörðurinn og snéri sér við til að ganga burt,Woff,,urrr,Woff heyrðist þá við fæturnar á mér,,Lögreglumaðurinn snarsnéri sér við og sagði höstuglega við mig,,, já þú veist það,,,Já já ansaði ég,ég er með leyfi fyrir henni ættlaði ég að setja út úr mér,,en náði ekki því aftur heyrðist,,, UrrrWoff Woff,en núna milli fóta á mér,og svo fékk vörðurinn fallegt hundabros og skottið sveiflaðist í allar áttir,en þarna lauk viðskiptum mínum við lagana verði því félagi lögreglumansins hnippi í hann og þeir gengu burt,ég stóð eftir og hugsaði með mér,mikið helv,,,,, var það nú gott að þeir spurðu ekki um leyfið,því ég skulda fyrir árið 09,tíkinni var greinilega slétt sama og vildi bara ganga áfram,síðan hvarf hundapokinn ofaní næsta rusladall og göngunni haldið áfram upp Skólavörðustíginn.  

Lítil stúlka

Var í heimsókn hjá mér í dag og kom með pabba sínum og fóstru,ný orðin 2 ára og með liðað hár,hrekkjarlegt bros og hafði gaman af að hossast á hnénu á pabba sínum.

Mér hefði átt að finnast það gaman að fá hana í heimsókn og hefði átt að njóta nærveru hennar og fóstru minnar og mannsins hennar og hálfsystur,en það var engin gleði hjá okkur fullorðna fólkinu og brosin hálf þvinguð,ástæðan jú litla stúlkan með liðaða hárið er dóttir Aldísar Vestergren sem er horfin og leitað hefur verið á láði og legi undanfarnar vikur.

Þessi litla gerði hvarf Aldísar eitthvað svo raunverulegt og nálægt,hvað skeður í framtíð þessa barns veit engin,en í þessu upplýsingar samfélagi sem við lifum í dag má gera ráð fyrir að sú stutta geti lesið allt um hvarf móður sinnar á netinu,er það gott ??????? ég veit það ekki allavega vildi ég að ég hefði haft meiri og betri aðgang að upplýsingum um lát föður míns og ekki þurft að troða svo mörgum um tær til að afla mér þeirra,ég hvorki get né vil fjalla um mál þessarar stúlku mjög náið,vona bara að hennar bíði góð bernska og ævi,ég veit að faðir hennar mun gera allt sem í hans valdi er til að svo verði og fóstra hennar stendur heil og sterk við hlið hans.

Fjölskyldu Aldísar votta ég mína dýpstu samúð og vona það að litla stúlkan nái að laða fram góðar minningar um móður sína fyrir ömmur frænkur og frændur,og nái á þann hátt að lægja sársaukaöldurnar sem ég veit að geysa um huga þeirra og hjarta.

Nú þegar ég skrifa þetta blogg erum við búin að fá að vita að Aldís er fundin látin í Langavatni og það á sinn hátt eyðir þeirri óvissu um það har hún sé og litla getur er tímar líð farið og átt sínar stundir með mömmu,það er huggun í því,ég veit það af eigin reynslu það hjálpar.

Hvað knýr mann til þess að skrifa þessa færslu veit ég ekki,eitthvað í sálinni fær mann til þess að setjast við tölvuna og svo flæða orðin,gömul sár opnast í sársauka annara og augnablikið verður eitthvað svo óraunverulegt ,þessi litla stúlka hefur ekki gert neitt réttlætt gæti þetta högg sem lífið veitir henni,frekar en önnur börn sem lenda í svipuðum missir,ábyrgð aðstandenda verður ennþá meiri og dýpri en ella.

Ég vona að barátta litlu fyrir tilveru sinni verði áfallalítil og hún eigi alltaf athvarf í faðmi aðstandenda sem vernda og hugga litla snót með liðað hár og hrekkjarsvip.

Slysaalda á Mælifellsandi.

Við fórum inn á Mælifellsand,3 félagarnir á síðasta sumri og fórum um Emstrur.

Ættlunin var að stefna til að byrja með inn að Slysaöldu,en ég hafði aflað mér fróðleiks um þetta slys um veturinn með aðstoð meðal annara starfsfélaga sem átti ættingja er varð úti þarna í umræddu slysi.

Hérna hef ég ekki ættlað mér að fjalla um slysið sjálft,en um það má gleggsta lesa frásögn í bók Guðna Jónssonar magisters.

Ég hafði hugsað mér að kíkja þarna inn að þeim stað þar sem lík mannanna fundust og sjá staðhætti með eigin augum og reyna gera mér grein fyrir því hvers vegna mennirnir fundust ekki fyrr en mörgum árum eftir að þeir urðu úti,eins höfðu ættingjar mannanna sett upp minningarskjöld með nöfnum þeirra sem fórust þarna og langaði mig að sjá hann líka.

Skjöldurinn er látlaus og fallegur minnisverði með nöfnum og ártölum sem er boltaður fastur á móbergsklöpp sem hefur síðan þá látið á sjá allverulega,vegna veðrunnar og er nú svo komið að það er varla hægt nema hæstu mönnum að lesa á skjöldin réttu megin frá og má ættla að eftir okkur ár losni skjöldurinn með öllu frá festingu og það má ekki ské.

Það þyrfti að gera ferð þarna inneftir og færa og festa skjöldinn þar sem hann er auðlesnari og aðgengilegri,en ég reikna með að það þurfi að færa hann reglulega vegna þess hvernig veðrunin er að eyða klöppini.

Mér finnst það mjög svo virðingarvert að halda minningu manna og kvenna lifandi og ferskri með svona framtaki,á eitthvern hátt öðlast staðurinn sem á þennann hátt,er merktur ákveðnum atburði,sjálfstætt líf og tengingu við fortíðina,það eykur áhuga allavega minn á því að fara á slíka staði og sjá þá með eigin augum.