Netaróður 1975 á Árntýr VE 115

Vetrarvertíðina 1975 var ég á Árntýr VE 115 frá eyjum og ættla að rifja upp fyrsta róðurinn,sem var ansi skrautlegur og gaf ekki góð fyriheit um komandi vertíð.

Flestum fannst það vera hálfgert glapræði að ættla að fara að róa á netum á 51 tonna trébát á vertíð,því þá voru trébátarnir af þessari stærð flestir á trolli og þóttu of litlir til netaveiða og gekk okkur af þeim sökum illa að manna bátinn og tók Gunnar það ráð að ráða 2 ameríkana sem voru í eyjum,annann sem kokk en hinn sem háseta,er skemmst frá því að segja að kokkurinn var ónothæfur en hásetinn reyndist hörkuduglegur og var með okkur alla vertíðina.

En hvað um það ræsið kom um kl 4,30 um morgunin og við vorum komnir í fyrstu bauju um kl 07 og byrjuðum fyrsta dráttinn á vertíðinni,við vorum 7 á og urðum aldrei fl þessa vertíð,veður var það sem kallað er kaldaskítur og töluverð alda,en ekkert sem okkur fannst til um.
Strax er við komum út fyrir Ystaklett varð kokkurinn verulega sjóveikur en reyndi að bera sig mannalega,náði hann að setja brauð og skyr á matborðið og eitthvað af ofanáleggi,en við löguðum kaffi sjálfir á útleiðinni er við sáum ástandið á mannskapnum,en við vorum 4 vanir til sjós og höfðum verið árið á undan á bátnum.
Svo kom kallið "bauja" og netavertíðn hófst,við þessir vönu vorum fremstir á borðinu og var Steve (hásetinn) settur á skífuna,það er að segja hann dró netin út af spilinu,vélstjórinn Valdi var á rúllunni og stjórnaði hraðanum á spilinu og ég og stýrimaðurinn fremstir í úrgreiðslunni,kokkurinn var settur á garðinn eins og það var kallað,en það var að leggja niður flotteinin með hringjum þannig niður á dekkið að það flæktist ekki þegar netin voru lögð aftur og annar af nýju mönnunum á steinateininn,en steinunum þurfti að raða vel niður á dekkið,þannig að sem greiðlegast gengi að henda þeim út aftur,því netin voru lögð á töluverðum hraða út og varð að henda steinunum hratt út.
Það gekk hægt að draga inn netin og seint að komma þeim aftur af borðinu,því ásamt sjóveiki virtist sérstaklega mikill áhugi kokksins beinast að máfunum sem flögrðu við bátinn ásamt múkkanum,kokkurinn virtist vera heillaður af þessum fuglum að átti það til að leggja frá sér netadræsurnar og stara á fuglana og reyndi að fá okkur hina til þess sama.
Gunnar skipstjóri var í brúnni og tók andófið og reykti pípustertinn sinn af ákefð,og hann hafði fundið eitthverstaðar gamlann stráhatt,sennilega undrahattinn hans Ása i Bæ,og hafði troðið honum á hausinn á sér þannig að maður sá bara pípuna sem kom út úr skegginu sem var raupbirkið og úfið í besta falli,og hattinn(þessi hattur reyndist vera hinn mesti happa hattur því þegar karlinn var með hann á hausnum fiskaðist verulega vel í netin)Gunnar var yfirleitt hinn mesti geðprýðismaður og skipti sjaldann skapi nema ef vera skildi við meðeigandann,en þeir áttu það til að senda hvorum öðrum tóninn.
Hatturinn skilaði sér vel þennann morgun og vel í af vænum fiski,er líða tók á morguninn fór okkur að svengja en koksi var ekki á þeim buxunum að hætta fuglaskoðun sinni og fór hvergi,við hinir skutums niður á milli trossa og fengum okkur brauð og kaffi til að sefa hungrið og hugsuðum kokksa þegjandi þörfina,enda ungir og þurftarfrekir til matarinns.
Drátturinn gekk svona þokkalega og fikiríið gott,og þurftum við stundum að stoppa dráttinn og blóðga fiskinn niður í lest,komið var fram á dag og ekkert bólaði á matnum og kauði lét sér fátt um finnast,athugasemdir okkar hinna um að fara að elda.
Veðrið versnaði er leið á daginn og drátturinn varð erfiðari og gekk hægar og nú tók koksi upp á því að hverfa aftur í skut í hvarf frá okkur hinum og dvaldist honum allaf lengur og lengur í þessum ferðum sínum,og þar koma að Gunnari var nóg boðið,enda hafði enginn haft rænu á að færa honum kaffi eða matarkyns afturí stýrishús og dampurinn var allaf dekkri og dekkri frá pípunni,að lokum kallaði karlinn fram á dekk og bað okkur að gá að því hvað Helv,,,, maðurinn væri að gera þarna aftur á rassgati,og kom það í minn hlut að fara að gá.
Þegar ég kom aftur fyrir stýrishús gaf á að líta,hurðin á kamrinum var opin og þar á fötuni sat koksi með brækurnar á hælunum og berann gumpinn á föturöndinni,hélt hann með annari hendi um magann og hina notaði hann til að halda hurðinni opinni svo hann sæi fuglana,mér eiginlega datt ekki í hug matur,því það sem maðurinn hafði innbyrt af slíku um morguninn áður en sjóveikin sagði til sín,var nú vel dreift um nærfötin og fötin sem voru á hælum hans,koksa brá við er hann sá mig og spurði mig hvatlega hvort ég sæi ekki að hann væri á (the toilett)og hvort við íslendingar kynnum enga mannasiði,þetta væri privat moment og hann vildi fá peace to do my thing,með það stóð sveinninn á fætur og hisjaði upp um sig brækurnar tuldrandi um að I better go an fix some fucing food on the table,þar sem hann var ekki með sjógallann utan á sér sá ég að hin hvörfin voru sennilega sama eðlis og þetta og báru brækur hans því greinilega vitni.
Ég hraðaði mér upp í brú og tjáði Gunnari sýn mína aftur á,Gunnar var fár við og tautaði ljótt,svo sagði hann það verður ekkert eldað hér um borð í dag,og hef ég fjandinn hafi það engann áhuga á að láta manninn elda mat ofaní mig svona á sig kominn.
Var ekki að orðlengja það að karlinn hætti við að draga síðustu trossuna og snéri stefninu í land,þar sem við fengum lens á stíminu inn urðu velturnar jafnari og sjóveiki koksa minkaði og ættlaði hann að fara niður í lúkar og elda,en við hinir vorum aldeilis ekki á því að hleypa honum niður til okkar svona sjógallalausum og þurfti hann að standa uppi við kappa á heimleiðinni,var hann reiður og sendi okkur tóninn um að við þyrftum að gera það up við okkur hvort við vildum éta eða ekki,aðra stundina kvörtuðum við undan því að fá engann mat og svo kæmum við í veg fyrir að hann gæti eldað,hvað við værum eiginlega að meina með þessu framferði,en við gáfum okkur ekki.
Við komum að landi um 4 leitið og vorum búnnir að landa og ganga frá fyrir sjónvarp og komnir heim.
Ekki var ég búinn að vera heima nema cirka kl,tíma er það var bankað á útidyrnar og fyrir utan var koksi,hann var reiður og sagði að við strákarnir værum búnnir að grenja og væla um mat allann daginn og svo hefðum við komið í veg fyrir að hann gæti eldað á heimleiðinni svo núna væri hann loksins búinn að gera matinn og við gætum bara dr,,ast um borð að éta,það væri allt tilbúið um borð.
Ég hreinlega var kjaftstopp og náði ekki að svara honum einu orði áður en hann strunsaði burt,stuttu seinna hringdi síminn og var þar vélstjórinn í símanum og spurði mig hvort kokkurinn hefði komið,ég sagði svo vera og hvað hann hefði sagt við mig,þessi maður er hreinlega galinn heyrðist hinumeginn í tólinu og svo "þetta á eftir að verða skrautleg vertíð með þetta í lúkarnum" fleirra sagði vélstjórinn en velsæmisins vegna læt ég vera að skrifa það hér.
Ég vil taka það fram að þessi vertíð er ein hin besta sem ég hef verið á og má segja að fall væri fararheill,þó svo að kokkurinn yrði ekki fl túra og hinir óvönu reyndust hinir duglegustu strákar og stóðu sig með sóma.
Eigendurnir að útgerðinni voru virkilega flottir karlar og gott að vinna fyrir þá,Vertíðin hjá okkur skilaði um 670 tonnum af fiski frá 28 feb til 27 apr og trekk í trekk komum við með lestina full og fisk á dekki